Het is tijd

Jean Kluger/Marc Swido

1972

De morgen schuift langzaam zijn sluier van licht

met zilveren hand op het nachtelijk gezicht

de mensen ontwaken nog loom van de slaap

Het is tijd

Hoog boven de aarde zweef ik in mijn droom

de morgen heeft schouders en heupen van room

ik drink sterrendauw van een maanwitte mond

Het is tijd

En klokken doorboren met brekende stem

de stervende nachtrust en roepen tot Hem

de Meester en Schepper van hemel en aard

Het is tijd, het is tijd

De stad rekt zich uit als een monsterlijk dier

vol stinkende braaklucht, vol walgelijk bier

en stikt elk geluid in een bruisende stroom

van mensen, machines, die als in een droom

zich haasten, al kruipend door haar ingewand

hun God tegemoet, Hij heeft geld in de hand

en niemand die nu nog het klokkenspel hoort

want luide sirenen die huilen in koor

Het is tijd, het is tijd, het is tijd

De avond schuift langzaam in duisternis dicht

vol dromende handen vol schaduwend licht

hij geeft alle mensen de rust van de slaap

Het is tijd

En schuchter verheft zich een toren zijn stem

maar niemand die zo laat nog luistert naar hem

hij staat vast geankerd in staal en beton

en reikt tevergeefs naar de stervende zon

Maar ieder is eenzaam die slechts uren telt

de klok, de sirene roepen beiden om geld

zij jagen de mens als een slaaf door de tijd

en roepen aldoor het is tijd, het is tijd

Het is tijd, het is tijd, het is tijd

Hoog boven de aarde zweef ik in mijn droom

de morgen heeft schouders en heupen van room

ik drink sterrendauw van een maanwitte mond

Het is tijd